Vijf dingen die ik mis aan Valencia

Ik heb het altijd als ik op reis ben geweest: een soort van zwart gat waar ik in val na thuiskomst. Alles wordt in één keer weer gewoon en gestructureerd. Het zomerse gevoel verdwijnt en de mensen met wie je het fijn hebt gehad rollen ook weer in hun normale leventje. Eigenlijk lijkt alles één grote droom en val je weer keihard terug in je oude leven. Als ik dit al heb na twee weken Italië, kun je je voorstellen hoeveel erger het is na twee maanden Spanje. Daarom een heimwee-lijstje van vijf dingen die ik mis aan Valencia:

1. Het mooie weer. Ik hoefde nooit na te denken of ik wel lopend of op de fiets naar school kon: zelfs 's ochtends om 9 uur was het al 25 graden en het heeft maar drie keer geregend in twee maanden tijd.

2. Mensen hadden nooit haast. Niemand liep gehaast over straat, niemand drong voor bij de kassa, niemand keek steeds op z'n horloge. Het is zo heerlijk om geen haast en stress om je heen te hebben, dan heb je er zelf ook minder last van. Sinds in terug ben ga ik steeds expres in de langste rij bij de kassa staan, gewoon om het idee. Mensen leven daar ook anders samen met elkaar. Er is zoveel meer respect voor oude mensen, bijvoorbeeld. Het Nederlandse fenomeen van groepjes jongeren die 's avonds rondhangen op hun scooters en onschuldige meisjes naroepen, bestaat niet eens in Spanje. 

3. Het op mezelf wonen. Inmiddels woon ik weer een aantal dagen bij mijn ouders, en hoewel ze me niks opleggen of verbieden, het is toch anders. Ik kan niet meer tot op het laatste moment beslissen wat ik ga doen, als je met andere mensen woont moet je toch rekening houden. Natuurlijk vind ik het niet erg om weer terug te zijn en heeft het ook voordelen om thuis te wonen, maar als je eenmaal geproefd hebt van het onafhankelijke, is teruggaan soms toch lastig.

4. Dat er altijd mensen op straat waren. Als je in Nederland na 9 uur over straat rijdt, vooral in woonwijken, zie je enkel een handjevol mensen dat hun hond uitlaat. In Spanje leeft iedereen op straat. Mensen wonen in kleine huizen en het is altijd mooi weer, dus er is geen reden om niet naar buiten te gaan. De sfeer is relaxt en het is gezellig op straat. In Nederland leeft iedereen zo op zichzelf, de sfeer op straat is ver te zoeken. Ook het buiten de deur eten, van ontbijt tot diner, is zoveel normaler in Spanje. Dingen zijn goedkoper, terrasjes zitten altijd vol. Iedereen maakt daar tijd voor.

5. De mensen met wie ik was. Ook al waren we allemaal heel erg verschillend, we hadden ook iets gemeenschappelijk: we waren allemaal alleen. En dat bindt. Iedereen heeft iemand nodig. Je kunt niet alles alleen beleven. Het was zo fijn om deze twee maanden te beleven met geweldige mensen en het is zo gek om elkaar dan opeens niet meer elke dag te zien.

Voorlopig was dit, denk ik, het laatste berichtje op deze blog. Ik wil jullie allemaal bedanken voor het lezen en voor jullie lieve berichtjes. Ik heb een geweldige tijd gehad in Spanje en ik had dit nooit willen missen. Ondanks dat ik het doodeng vond en het niet altijd makkelijk was, ben ik zo blij dat ik dit gedaan heb.

De laatste vanuit Spanje

Aaaaaah, het is 27 juni en dat betekent dat ik morgenvroeg Valencia ga verlaten. Het is écht zo ontzettend snel gegaan, maar tegelijkertijd voelt het ook alsof ik hier al ontzettend lang woon. Alles is zo gewoon geworden. De straten, de huizen, de winkels, de parken, de mensen. Alles voelt als thuis. Ik dacht altijd dat het stom overdreven was als mensen zeiden dat ze verliefd waren geworden op een stad, maar nu weet ik ook zeker dat het kan: Valencia, ik hou van je.

Woensdag was de laatste échte schooldag en na school ben ik met Olivier en zijn moeder (want die was een dagje hier) gaan lunchen bij Lanbrusqueria. (Dat leuke, goedkope en heerlijke Italiaanse restaurantje waar ik al zo vaak ben geweest). Daarna ben ik toch maar naar huis gegaan om te leren voor het examen van de volgende dag, want ik wilde het toch wel heel erg graag halen. 

Donderdag was het examen, en aaah, het was toch best wel moeilijk. Het lezen en spreken ging heel goed, maar de rest was toch wel lastig. Na school ben ik naar huis gegaan om te beginnen met inpakken en daarna ben ik met Olivier ijs gaan eten bij Muuuu, de leukste ijszaak van Valencia waar we inmiddels vaste klant zijn. Daarna wilden we nog een wijntje drinken bij Enbabia, het leuke café in mijn straat, maar uiteindelijk bleek dat het dicht was en hebben we maar wijn gehaald bij de Mercadona en bij mij op de bank wijn gedronken en een beetje gefilosofeerd over hoe mooi het leven in Valencia is. 

En vandaag is alweer vrijdag. Vanochtend hoorde ik dat ik de test gehaald heb, dus officieel nu op B1 niveau zit. Jeeeee! Dat was mijn doel en ik ga nu mooi met een certificaat naar huis waar B1 op staat. Vanmiddag heb ik al afscheid genomen van mijn huisgenootje (want zij vertrok vanmiddag al) en helaas ook van Sergio, de leukste Zwitser van de wereld. Zo'n beetje alles is ingepakt nu en morgenvroeg verlaat ik om half 8 mijn fijne appartementje. 

Het was zo ontzettend prachtig hier. Ook al is het echt niet altijd makkelijk geweest, ik ben zo ontzettend blij dat ik dit heb gedaan. Ik heb hard gewerkt om het allemaal te kunnen betalen maar het was het dubbel en dwars waard. Ik kan een aardig woordje Spaans spreken, heb geleerd hoe het is om op mezelf te wonen, heb geweldige mensen ontmoet en vrienden voor het leven gemaakt en most of all heb ik mezelf leren kennen. Alleen op reis gaan is een geweldige ervaring, en er dan ook nog fijne mensen ontmoeten om het mee te delen is al helemaal prachtig. Zoals Alexander Supertramp zei: "Happiness: only real when shared."

Plaza del Toros

Langzaamaan begin ik voor mezelf na te gaan of ik alles heb gedaan dat ik wilde doen. En het antwoord is ja. Mijn twee belangrijkste doelen waren Spaans leren en me thuis voelen in Valencia, en beiden zijn gelukt. Ik spreek een aardig woordje Spaans en het voelt bijna alsof ik hier écht woon. Ik kwam hier niet om zoveel mogelijk te feesten, om alleen maar op het strand te liggen of om elke dag tot 's avonds laat te studeren. Ik kwam hier om me Spaans te voelen. And so I did.

Afgelopen weekend was een heerlijk rustig weekend. Eigenlijk heb ik bijna niks gedaan. En dat is fijn, want dat is ook onderdeel van je thuis voelen. Als ik dag in dag uit culturele dingen zou gaan doen, zou ik me acht weken lang een toerist voelen. Nadat ik zaterdag met Olivier een beetje had rondgehangen in de stad, ben ik even thuis op de bank gaan slapen en heb ik eigenlijk de rest van de avond niet veel meer gedaan. Een beetje gegeten en series gekeken en opgeruimd en lijstjes gemaakt van wat ik nog wil doen.

Zondagochtend heb ik eindelijk heeeeeel erg lang uitgeslapen. Dat was lang geleden. Daarna heb ik banaan-amandel pannenkoekjes gebakken (Aanrader! Eitje mixen met een geprakte banaan en amandelmelk en dan bakken) en heb ik met Olivier in het park gepicknickt en daarna hebben we nog ijs gegeten. Lekkah lekkah. We strandden uiteindelijk in een festiviteit op Plaza de la Virgen met een optocht met grote te poppen en dansende mensen. 

Maandag was weer een schooldag en hebben we een beetje voorbereid op het examen van deze week. Na school zijn we 's avonds de wedstrijd Nederland-Chili gaan kijken in de Black Note club, een jazzcafé met een Nederlandse eigenaar dat voor de gelegenheid is omgetoverd tot een oranje-café. Het was wel leuk om de wedstrijd met allemaal Nederlanders te kijken, maar om eerlijk te zijn vind ik dat hele oranje gedoe maar niks, en dus was ik blij toen ik weer weg kon uit de Nederlands pratende meute. Na de wedstrijd was het namelijk tijd om naar het strand te gaan, waar San Juan gevierd werd. Overal aan de kust van het Iberisch schiereiland vieren ze op 23 juni dat de zomer is begonnen. Hier is de traditie dat iedereen naar het strand gaat en daar een kampvuurtje maakt en gaat barbecuen. Om 00.00 uur moet je de zee in en over zeven golven springen en daarna mag je een wens doen. Het was echt ontzettend gezellig en ongelooflijk druk op het strand en gelukkig bleef het 's avond best warm, dus zijn we heerlijk tot een uurtje of 2 blijven zitten. 

Vanochtend regende het helaas (gelukkig pas voor de derde keer dat ik hier ben!) en 's middags hebben we Plaza de Toros bezocht. Een tijdje geleden was er een echt stierengevecht en daar wilde ik niet heen, maar vandaag konden we het museum en de arena bekijken. Ik vond het allemaal wel een beetje luguber om te zien wat ze nou precies met de stieren doen, maar het is wel een groot onderdeel van de cultuur hier en ik vind dat je er pas een mening over mag hebben als je er iets van weet, dus bij dezen: ik vind het belachelijk dat dit nog bestaat. Daarna zijn we gaan lunchen (pintxos, jeeee) en verder stelt mijn dag weinig voor. 

Liefs,
Wies

Een week vol

Ik weet niet of het een goed iets is of niet, maar ik heb en countdown-app geïnstalleerd op mijn telefoon om te zien over hoeveel dagen ik naar huis ga. Niet dat ik de dagen aftel om eindelijk naar huis te mogen, maar meer om te blijven realiseren hoe snel het voorbij is gegaan en hoeveel ik nog wil doen. Inmiddels staat er nog maar '7 dagen' op de teller en begin ik me echt te realiseren dat dit alles bijna voorbij is. De eerste dagen gingen zo langzaam maar alle weken die volgden gingen zo snel voorbij..

Afgelopen zondagavond kwam ik terug uit Barcelona en lag er iets leuks op me te wachten in de badkamer: een kakkerlak. En niet gewoon een kleintje hoor, een gigantische met uitgevouwen vleugels en megagrote voelsprieten. Het enige dat ik weet over kakkerlakken is dat je nog verder van huis bent als je ze doodslaat, aangezien hun eitjes dan overal terechtkomen, dus ik ben 'm met een spuitbus deo te lijf gegaan. 

Op maandagochtend ging ik naar school en daarna naar het strand met Maxime en Sergio. Helaas waaide het zo ontzettend hard dat we in wandelende zandsculpturen veranderden dus helaas zijn we niet heel lang gebleven. Op dinsdag hebben we wederom gegeten bij Lambrusqueria, het goedkope maar o zo lekkere Italiaanse restaurant dat dicht bij school zit. Tijdens de lunch zit het hier altijd stampvol en dat is ook zeker logisch: een driegangenmenu voor 6,95 dat ook nog eens écht lekker is. Daar komt natuurlijk half Valencia op af (en gelukkig niet zoveel toeristen). Die avond heb ik Myrthe en Poui opgehaald van het vliegveld, hebben we de halve stad doorgelopen om hun hostel te zoeken en zijn we daarna nog een ijsje gaat halen in het centrum 's nachts. 

Op woensdagmiddag heb ik met Poui en Myrthe geluncht in het park en ze de stad laten zien. We hebben een beetje gewinkeld en natuurlijk een ijsje gehaald bij mijn favoriete Italiaan (die trouwens niet zo blij was toen ik vorige week vertelde dat ik wegging, want ik ben zo'n beetje zijn beste klant. Oeps..) en daarna hebben we bij mij in de wijk bij de kebabtent de wedstrijd Ned-Aus gegekeken en zijn we gaan avondeten bij 100Montaditos, het was immers woensdagavond. (Dan zijn alle drankjes en montaditos daar 1 euro)

Donderdag na school heb ik Poui en Myrthe meegenomen naar de botanische tuin, waar we geluncht hebben en katten geaaid hebben. Daarna moest ik wel een beetje op tijd weg omdat ik wilde studeren voor de test van volgende week, maar het ging niet zo goed. Donderdagavond was een avond met een hoop heimweegevoelens helaas. Ondanks dat ik het hier elke dag naar mijn zin heb, wordt ik soms ineens overladen met een gevoel van heimwee. Dat is ook niet erg. Het doet me extra beseffen wat ik thuis heb en het vervelende gevoel is gelukkig altijd maar van korte duur. Om de heimweegevoelens tegen te gaan ben ik uiteindelijk 's avonds nog maar even naar het park gegaan met Maxime en Sergio om Ciudad de las Artes bij nacht te bewonderen en te picknicken met razendsnelle zelfgemaakte paella. 

En toen was het alweer vrijdag. We hadden gepland om met iedereen paella te gaan lunchen op het strand, maar gingen uiteindelijk met z'n viertjes. We kregen een megagrote pan met paella op tafel en hebben alles er tot de laatste rijstkorrel uitgeschraapt, het was zó lekker. Aan het einde van de middag ben ik nog even met Maxime de stad in geweest en hebben we thee gedronken en ook in de avond zijn we samen de stad ingegaan (in onze nieuwe maxidresses!) en hebben we ijs gegeten. Daarna hebben we de rest weer ontmoet (die waren de verschrikkelijke wedstrijd van Zwitserland kijken) en toen zijn we naar de skybar gegaan waar ik een paar weken geleden ook al met Sjoerd was. Het was natuurlijk ontzettend duur maar wel heel erg leuk. We wilden een beetje op tijd teruggaan omdat Maxime de volgende dag terug zou vliegen, maar uiteindelijk belandden we nog in een bar bij ons in de straat en hebben we tot in de vroege uurtjes gepraat. Uiteindelijk heb ik met Olivier vanochtend Maxime naar het vliegveld gebracht, wat best een beetje emotioneel was. De afgelopen zeven weken heb ik elke dag vanalles samen met Maxime gedaan en dat is nu in één keer weg. Gelukkig zien we elkaar nog in Nederland!

Na het afscheid ben ik met Olivier naar de Mercado Central gegaan om fruit te ontbijten en hebben we nog een beetje gewinkeld. Helaas waren we daarna zo moe, ook wel logisch na de korte nacht, dus ben ik naar huis gegaan om siësta te houden, waar ik net uit ontwaakt ben.

Inmiddels is mijn laatste week hier ingegaan. Aan de ene kant kijk ik ernaar uit om weer naar huis te gaan, maar aan de andere kant is het zo stom om te beseffen dat dit alles nooit meer terugkomt. Het is hier zo fijn. Ik heb zoveel leuke mensen ontmoet. Het leven in Spanje is zo mooi. En alles gaat zo snel. Het is dubbel.

Liefs,

Wies